Rozdzial 25.

Było trochę kłopotów ale przed wami kolejny rozdział, może nie wyszło tak jak chciałyśmy ale mamy nadzieję, że się wam spodoba.
                                                                                                                   
                                                                                                                                       O&N




Martyna

Właśnie wylądowaliśmy na lotnisku w Londynie. Przez cały lot słuchałam muzyki, a teraz szukałam w tłumie swojego brata.
-Mam go! - krzyknęłam. Klaudia  i ciocia ruszyły za mną . Stanęłyśmy przed przystojnym chłopakiem, który był moim starszym bratem.
-Sebastian Zieliński, no no no kto by pomyślał że będzie z ciebie taki przystojniak- powiedziałam do niego. Odwrócił się do mnie, rozłożył ręce a na jego twarzy pojawił się głupkowaty uśmiech.
-Cześć młoda-  przytulił mnie - Ciociu jak zwykle świetnie wyglądasz! - powiedział do niej.- Klaudia wyładniałaś! Zgaduję że pewnie przebierasz w chłopakach.
-Dzięki- mruknęła kuzynka.
-A ja? Mi co powiesz ?- zapytałam.
-Ty masz łeb jak maskę gazową- powiedział i wziął nasze walizki.
-A ty klatę jak szczur czoło i zżyjesz- odpowiedziałam i pokazałam mu język.
-Cięta riposta- powiedział z sarkazmem- A teraz zapraszam za mną. Jedziemy do domu.
Dom? Tsaa, chyba do willi którą nazywają domem- pomyślałam.

***

Byliśmy już na miejscu. Od razu nie patrząc nawet na walizki pobiegłam do domu.

-Mamo! Tato!- krzyknęłam w progu.

- Martyna?- mama wyszła z kuchni i patrzyła na mnie wielkimi oczami.

- No tak to ja.

-Dominik! Dominik chodź tu szybko! - mama miażdżyła mnie w uścisku ale nie przeszkadzało mi to. Tak strasznie się za nią stęskniłam- Nasza córka wygląda jak modelka- powiedziała do taty.

- Martynka! - zawołał tata wchodząc do pokoju.

- Tato !- biegnąc do niego potknęła się i o mało nie wywinęłam orła. - Kurwa- mruknęłam pod nosem.

-Udam że tego nie słyszałem-powiedział i przytulił mnie.

***

Sebastian pomógł mi wtargać walizkę do pokoju. Jakież było moje zdziwienie gdy okazało się, że wygląda on inaczej.

-Wow!

- Hmm no tak. Zmieniliśmy go na wszelki wypadek gdybyś zdecydowała się zostać na stałe.

-Dzięki, dzięki!- piszczałam- Ale nie myśl sobie i tak nosisz kalesony firmy Sony.

-Przynajmniej firmowe, a teraz zostawię cię, pewnie chcesz odpocząć-powiedział i wyszedł. Rzuciłam się na łóżko i rozmyślałam nad tym co powiedział Seba. Zostając tu nie miałabym  żadnych problemów... nie byłoby Eryka. Moje rozmyślanie przerwał sms;

od: Łuki ^^



Mamy problem :/

Szybko odpisałam mu z pytaniem o co chodzi. Nie zwlekał długo z odpowiedzią.

od: Łuki ^^

Eryk wsiadł w samolot do Londynu, bo myśli że zostajesz tu na zawsze.

A co mnie to obchodzi? Jego problem. Mam to w dupie.

od: Łuki ^^

Wiesz że ta ciota nie da sobie rady. Zgubi się...

Szlag by go trafił! Bo co on tu jedzie?! Chce wszystko jeszcze bardziej skomplikować. Wściekła odpisałam z pytaniem kiedy wyląduje.

od: Łuki ^^

Za 3h. Wesołych świat ;)

Oj na pewno będą wesołe! Dobra nie ma co, trzeba ratować dupę Wanatowi !

-Sebastian!

***

Wiktoria

Czarne audi  jechało po drodze pełnej śniegu. Moja mama i jej pomysły... Ona jest nieobliczalna...

-ja poszedłem w hip-hop, ziomek poszedł za sportem i oboje jesteśmy dzisiaj najlepsi w Polsce- nuciłam   piosenkę, która leciała w radiu.

-Znasz to? - zapytał zdziwiony Gabriel.

-No, to raczej, że znam...

-Cos dzisiaj mało rozmowna jesteś.

-A ty za to wręcz przeciwnie- odparłam.

-Oj  czyżby ci to przeszkadzało?- zapytał. Na widok mojej miny się roześmiała- Może wolisz żebym śpiewał ?- zaczął okropnie fałszować a ja nie mogąc się powstrzymać śpiewałam razem z nim. Po godzinie dojechaliśmy pod dom mojej babci, gdzie już wszyscy na nas czekali. Jutro wesele. Będzie się działo. Ta drętwa atmosfera, tony jedzenia, które babcia będzie we mnie wpychać i muzyka, znając mojego kuzyna to jakieś disco polo. Tak będzie super!

-Jezu w co ja się wpakowałam?- szepnęłam bardziej do siebie niż Gawrysia.

-Nie przesadzaj na pewno nie będzie tak źle, drętwa atmosfera, tony jedzenia i muzyka disco polo, kto o tym nie marzy?- uśmiechną się i ruszył w kierunku drzwi. Przynajmniej on miał takie samo zdanie na temat wesela...

*   *   *

Gabriel

-Wiktoria!- starsza pani miażdżyła szatynkę w uścisku.

-Cześć babciu- wyszeptała Wiki. Dom był ogromny ale i tak było dosyć ciasno. W jednym pokoju znalazło się chyba ze sto osób! No może nie przesadzajmy ale ponad dwadzieścia to ich było. Zwalając jakiegoś dzieciaka z krzesła zastanawiałem się jak to możliwe, że znów dałem się wrobić mojej matce w jakieś popierdolone wesele. Kiedy wszyscy już się skończyli witać z Wiktorią, jej babcia mnie zauważyła.

- Wiktorio przedstaw nam swojego chłopaka- zażądała.

- Babciu, to tylko mój kolega- zaprotestowała Wiki rumieniąc się.

- Tylko kolega? Taki przystojny i tylko kolega? Nie kłam babcię...

- Ma silną aurę- powiedziała jakaś kobieta, przeglądała mi się- Najsilniej odczuwam barwę żółta...

-A to dobrze?- spytałem zainteresowany.

-Tak, to ciepły kolor. Dotyczy osobowości, ego...

- A ego to ty masz wielkie- mruknęła Wiki.

-Nie przerywaj, twoja ciotka naprawdę mnie rozumie.

-Żółty świadczy o tym że jesteś mądry, pewny siebie i pozytywnie nastawiony do życia- ciągnęła

-A Wiktoria? jaką ma aurę?

-Chłodną. Z dużą ilością fioletu i błękitu. To oznacza, że jest odważna, obowiązkowa i gotowa do poświęceń.

-Zazdrościsz mi mądrości?- zapytałem szatynkę.

-Pasujecie do siebie- stwierdziła jej ciotka.

-Jak na to wpadłaś?-warknęła Wiki- Żółty i niebieski to całkiem odmienne kolory.

-Razem tworzą zieleń. A zieleń to równowaga i harmonia.

-My razem to równowaga i harmonia?  Taaa jasne a ziemia jest płaska.- powiedziała Wiki.

- Jak sobie chcesz- mruknęła nawiedzona ciotka.

-Dzieciaki chodzicie na ciasto!- zawołała z kuchni babcia Wiki.

- dzięki- wyszeptała dziewczyna- Za to, że się nie śmiałeś, ciocia Marta jest trochę dziwna.

-Ciocia Marta od wudu?- zapytałam z udawaną powagą.

- Ciocia Marta od wudu ma tez dobry słuch! - krzyknęła do nas.

*   *   *



-No siema!- Mikołaj otworzył drzwi i wpadł do pokoju. posłałem mu złe spojrzenie, ale on się nawet nie przejął- No widzę że urosłeś kurduplu! Nie uściskasz kuzynka?

-Możliwe że to ty zmalałeś, no ale twoje ego zostało   bez zmian- odwróciłem się do niego plecami. Gdzie ta Wiktoria? Wszyscy już pojechali a ona wciąż nie mogła się wyrobić. Ciekawe czy na swój ślub też się spóźni? Znając ją pewnie tak.

-No gnojku, to na kogo jeszcze czekamy?- Mikołaj miał na zawieźć pod kościół, więc chcąc nie chcą też musiał ze mną czekać na Wiktorię.

-Chyba na mnie!- powiedziała szatynka. Obydwoje spojrzeliśmy na nią. Stała na szczycie schodów i wyglądała...WOW!..sukienka idealnie podkreślała jej figurę, długie, błyszczące włosy opadały jej falami na ramiona. Miała delikatny makijaż. Nie naprawdę nie dało się opisać jak wyglądała. Po prostu powalał na kolana i tyle.

- No Gabriel- Mikołaj patrzył na Wiktorię z podziwem- Nikt nie mówił że twoja dziewczyna to taka..- i wtedy Wiki zachwiała się i sturlała ze schodów.

-Niezdara?- podsunąłem mu ze śmiechem. Wiki posłał mi mordercze spojrzenie.

-Nie nic mi nie jast, miło ze się martwisz- mówił przez zaciśnięte zęby- Nawet nie próbuj mi pomagać dam sobie radę.

Mikołaj prawie leżał na ziemi ze śmiechu. Wyciągnąłem rękę do Wiktorii by pomóc jej wstać. To będzie interesujący dzień.

*   *   *

Wokół mnie znów rozległ się głośny śmiech. Mój tata i większość wujków już byli nieźle wstawieni. Następnym razem nie dam się wrobić w żadne wesele. Prawie spałem na stole. Odliczałem godziny do powrotu.

- Co tam stary?- nagle pojawił się przy mnie Mikołaj-Źle się bawisz?- podał mi szklankę, w której znając jego nie było żadnej wody- po alkoholu zawsze jest lepsza zabawa.

-W takim razie potrzebuję więcej niż ta jedną szklaneczkę.

-Tak, tak a potem  mi się dostanie że upijam nieletnich... a gdzie twoja dziewczyna. Jak jej było? Weronika?

-Wiktoria- poprawiłem go- Nie wiem a twoja? Czemu ty sobie jakiejś nie znajdziesz?

-Ja już sobie znalazłem- zaprotestował- Nawet trzy! Agnieszka, Paulina i i jeszcze jakaś tam ale niestety nie pamiętam imienia.- chwilę tam jeszcze pogadaliśmy ale on już wypatrzył kolejną" dziewczynę". Był o pięć lat starszy i musiałem przyznać, byłem jego młodsza kopią.

-Co ty w sobie masz Kwiatkowski?- rozległ się głos za mną. zanim się odwróciłem już wiedziałem, że to Wiktoria.

-Czasami tez się nad tym zastanawiam, jak myślisz ten mój urok osobisty to dar czy przekleństwo?

-Dla mnie to drugie- usiadła na krześle obok mnie- jeszcze raz usłyszę " ale ten gość jest przystojny" to chyba wyrwę sobie uszy.

-Zdecydowanie to dar!- powiedziałam z uśmiechem. Wiktoria przewróciła oczami.

-Jak dla kogo- mruknęła- Ale  już widzę reakcje moich kuzynek gdy będę im wmawiać że ten frajer Kwiatkowski jest wolny i uwielbia i jak dziewczyny rzucają mu się na szyję.- powiedziała z szerokim uśmiechem.

- A ja widzę miny naszych znajomych jak będę im opowiadać jak elegancko zjechałaś na tyłku po
schodach, klasa sama w sobie.

- Igrasz z ogniem Kwiatkowski- syknęła.

- Zabawne bo twoja ciotka twierdzi ze jesteś zimna jak lód- przypomniałam jej. Na wspomnienie tego co mówiła ciotka od wudu obydwoje się roześmialiśmy.

-Chodź zatańczymy Królowo Śniegu- pociągnąłem ją na parkiet. Leciała właśnie wolna piosenka . Jezu kto im załatwiał muzykę, że takie smęty!

-Królowa? To w sumie lepsze niż księżniczka...- stwierdziła Wiki. Oo sama się o to prosi.

-Wybacz miałem na myśli" chodź zatańczyć lodowa księżniczko".

-Niech ci będzie, ale tylko jeden taniec- zastrzegła.

Jeden taniec? Prawie nie schodziliśmy z parkietu!